این شاید آخری نوشتاریست که برای تو می نویسم
کعبه


همیشه از دور می خواندمت
نه فقط چون تو نمی خواندی
که خواندنیت در کار نبود


می ترسیدم
که اگر نزدیک آیم نباشی


جرات کردم که نزدیک آیم


جرات کردم و او آمد



تو

کعبه نیستی

انسانی

کعبه بودی سال ها برایم
لباس بودی بر تن او
و می دانستم که این را خوش نخواهی داشت


این توهین نبود اما


تو بودی

شب ها رویای او در تجسم تو بود که بر همه ی بت ها می خندید
و فردا من ابراهیم بودم
رسته از آتش
و گلستان هنوز هست







کعبه بودی بی آنکه بدانی


یا شاید هم می دانستی




خیالی نیست











حالا که او هست نقش سنگین کعبه را که بی آنکه بفهمی جای تو بازی کردم تا سنگینی نکندت
بر می دارم از دوشت



انسانی اکنون



یک دوست








به ابژه ها درآ


خوش آ