تو همان مرگی که تمام عمر پی اش دویده ام.











همان تاریکی و خلوت بی هیچ

































آن بالا، آن بیرون حتی

تاریک نیست

که انبوه ستارگان هست
رخ نمایی " هست "

















تو ...
تو اما ...
تو آفت کش انبوه ای مرا
آفت کش هرچه هست.
هر چه ساکت و خلوت و تاریک نیست









اینکه عاشقم به تو مزخرف است.
اینکه تو تنها ابژه ی منی

مدت هاست که از سوژه گذشته ایم مه پاره
مدت هاست










تو
تنها کسی هستی که هستی
و این عشق نیست
معجزه است




حضورت
یادت
که نوید مرگ است
نابودی






خلوت












































روز های خوشی ست این روز ها
که دهان می بندند به خوردن
و من هم گه گاهی
و دیگر نه حتی خنده ای بر خاستگاه دهان بستنشان


















دیگر کسی نیست مه پاره
هیچ کس
هیچ چیز
تنها تو هستی
که جز نیستی ...
















خوش مرگی ست مه پاره
اگر که تابش باشد
گه گاه که نقاب خنده روی هستی کنار می رود
می بینم چهره ی بی لبش را
با دو چشمی که تنها می نگرد
...















های
مه پاره مه پاره مه پاره


آن جا
آن جا
...





صدایت که هست
آن جا هست
خلوت و تاریک
بی هیچ
جز من و تو







هیچ






















نمی جنگم با هستی ماسیده بر لحظه های نگاشتن این حتی
















باش


معجزه ی حضورت نوید نابودی