آشفته ست بیداری به خواب
و خواب به کابوس

و مرز میان خواب و بیداری گسترده در وسعت هر دو


تکرار می شود زمزمه ی واژه ای در گوشم که معنایش را نمی دانم
کسی پشت این تاریکی نیست
نگاه کردم همه ی گوشه ها را و تکرار کردم با خویش

کسی اینجا نیست
بخواب


هجوم می آورند بر سرم
پرتاب می شوند از میانه ی فضای بزرگ راهرو وار
قطعه های چرک آلود و چربشان

در گلویم می غلتد تهوعش
و در من هیچ دریافتی نیست به این تهوع حتی

همهمه شان پرتاب می شود بر سرم




چهره سفیدت
چانه ی بلند و بی شکلت
میانه ی تاریکی همهمه هاست


برسپیدی برف گونه ات می نگرم
سکوت
سنگین
آونگ وار


سکوت بلند تر است از فریاد هاشان
تا بر تو می نگرم


قطعه های چرب و تیره شان فرو می ریزند

همهمه گوشم را می ترکاند










همچنان هستی


سکوت میانه ی هجوم همهمه ها








دور می شوی


فرو می ریزند


بر تو اما که می نگرم
سکوت بلند تر است از فریاد هاشان