گفتن

با تو آسان بود

نه در پي اينكه در مي يابي اش يا نه



























گفتن با تو آسان بود
آنچنان كه زمزمه كردن هذيان هاي بكت در سكوت بيابان













تنت پرده ي شبي كه آسان تر مي كرد
گفتن را
خاموش ماندن را

زمزمه كردن را
_ اين بار از هذيان هاي خويش_















بيابان ...؟
آري بياباني بر زمين

شايد بي آنكه بخواهم و بدانم يادآور بيابان آن بالا
تهي
سرد
هولناك



كه فرو ريخت از خويش در پي مرگ گرگ










از آنچه گذشتني ش در كار نبود
كه همه ي آنچه بود،بود

گذشتيم


كه گذشت به مرگ
به مرگبار ترين مرگ






از بياباني كه روزي در آن خورشيد خواهد دميد چگونه نتوان گذشتن

با خويش گفته بودم پيش از دميدن خورشيد خواهم گذشت

خورشيد در مشتم ديگر نمي سوزاند پوست را



پيش از باز شدن مشتم چرخيد زمين و گذشتي :)
















نقاب خورشيد بر چهره و خورشيد در مشت

مگر مي شود لبخند نزد گذشتنت را



























































































بيابان پر بوته ي زميني كه دور دست هات رنگ افق هاي دريا داشت چه بسا
باشد كه خورشيد شوي و دريابي كه آزاري نيست هرگز از زمين وي را

بودنش تنها بهانه اي براي اجراي نمايش بي نمايشنامه ي " نقاب خورشيد"





پرسيده بودي چه هستيم براي تو



بدون زمين نقاب مي افتد از چهره ي سياهچاله و تاريك مي شود و اين شباهت زيادي دارد با برآمدن خورشيد بر روي زمين



_ افتادن پرده ها _









nd i have seen the writing on the wall