زبان به جهت استعاره، ابزار آفرینش است.
درست به همان روش که ابزار گایش (و چه بسا بیش - گاه به همین دلیل( .

هستند مفاهیمی که کوتاهی دست زبان را دسترسی به ماتحتشان نباشد، مگر که مرده باشند. و چون مردند بازی پر شر و شور شاعر ( شاعر لزوما شعر نمی گوید، فیلم می سازد، نقاشی می کشد، نیایش می کند، یا به گفته ی سپهری در اجمال، سر ریز می شود ) با وی به آلت استعاره آغاز می شود.

وزیدن با به تصویر در آمدن از وزش می افتد.

آن بالا تنها وزیدن، وزیدن می آفرید
نه که می زایید.

وزش ها به هم گره می خوردند
در هم و در خویش می پیچیدند
و پیچش و آفرینش هم به یک ورشان هم نیست

این پایین اما تصویر زاده شده ، گریه می کند ،
می خندد ،
می بالد ،
و گاه گاه حتی به نمایش شکوه .

می رقصد
به وام داری از مادر جان داده اش

آشوب بر پا می کند
جهانی بر هم می زند.
به وام داری از پدر بازیگرش
شاعرش

subject جان داده به تولد object از زهدان پلاسیده اش، از یاد می رود.
و این نه فراموشی ست.
.




فرزندان نو ، مفاهیم نو، واژه های نو ، که ذهن اغوا شده ، ذهن هراسان از درک ناپذیری پس بی زبانی ، آشفته از نا مفهومی و بی مفهومی وزیدن ها ، ذهن منگل شده به خطوط اخته شده ی زندگی شهری *آن را ادراکی نو می پندارد.
نشانی بر آنچه جان داده.
و به این نشان ، به این عکس یادگاری فراموش می کند وی را . هولناکی پس وزیدن های در هیچ ش را.

اینگونه است که مومن، مومن تر می شود در پی نیایش و دلداده دلداده تر در پی اشعار عاشقانه اش.
که فرزند را می توان پرورد. اما با معشوقه ی یا نبوده یا مرده اگر که بوده هیچ نمی توان کرد.

واژه با سپوزیدن ایمان مرده، ایمان - تر میزایاند، بی سر ،و با سپوزیدن جنازه ی دلدادگی ، دلدادگی – تر بی دل.


ذهن نا آگاه به این بازی، اغوا شده در بازی ، هرگز بازی اش را عوض نخواهد کرد و جهانی خارج از بازی که در آن از بالا بر بازی اش بنگرد غیر قابل تصور است. او به سان شنا گری ست که پس یک پرتگاه ذهنی شنا کردن را فراموش کرده و اکنون در اعماق آب غوطه ور است.

و جای تردید است که آیا این پرتگاه ذهنی یکی دیگر از بسیاری فرزندان او نیست؟ فرزندانی که بزرگ می شوند و دیگر فرزند او نخواهند ماند.

GAME OVER







• ( نه در مقابل روستایی ، جنگلی یا هرچه، بلکه در مقابل جانوری)

• پ.ن : " اگر درک کردن چیزی عبارت باشد از دست یافتن به یک استعاره ی آشنا برای آن ..."

" با پیرا نهفته ی هر استعاره ی ذهنی که می سازیم یک فضای ذهنی به عنوان جایگاه ( زیستگاه) آن انتخاب می کنیم "

" اگر استعاره آگاهی را خلق می کند ..."

خاستگاه آگاهی / جلد نخست / جولیان جینز

جولیان جینز در فصل دوم کتاب خاستگاه آگاهی ( در فروپاشی ذهن دو جایگاهی ) ، علاوه بر معرفی آگاهی به عنوان فرایند استعاره های زبانی، با مثال های گوناگون تاکید بر ساخت فضاهای جدید ذهنی و حتی مفاهیم جدید به دست استعاره دارد. او در این میان واژه ی PARAPHRAND را معرفی می کند که مترجم آن را پیرانهفته ترجمه کرده، در برابر پیرا نهاده یا PARAPHIER . که یاد آور قرینه ی خیالی و حقیقی در استعاره اند. گفته می شود : چشم خمار نرگس . در اینجا قرینه ی خمار بودن خیالی ست چرا که نرگس خمار نیست . اما در لب لعل قرینه ی سرخی واقعی ست چون لعل و لب هر دو سرخ اند.
البته پیرا نهفته از قرینه ی خیالی پیشی گرفته.
" پیرا نهفته های استعاره آنچه را که احتمال بودن آن نیست خلق می کند " و چه بسا فضاهای ذهنی جدید را.
" فرض کنیم می خواهیم ( یک مساله ی هندسی یا ریاضی را حل کنیم ) و سرانجام ادعا کنیم راه حل مساله را می بینیم ... مستعار له یافتن راه حل مساله است. مستعار منه دیدن با چشم هاست، و پیرا نهاده ها همه ی آنچه با دیدن هم خوانی دارد که بعد پیرانهفته ها را خلق می کند. مانند چشم دل : EYE`S MIND ، دیدن راه حل به روشنی ، و غیره ، و مهم تر از همه بیان فضایی که در آن عمل دیدن جریان دارد، و من آن را فضای ذهن MIND-SPACE و پدیده های دیدنی OBJECT TO SEE می نامم"
.
.
.