هین هااا ااخ



بر این هااااااااااااااااااه
ها
























خطوط برهنه ی این درخت که به زور وصلش کرده ام به آن بالا





























آن جا که نمی خواهم دیگر باشم


عمریست

















هاااخ که چه بیهوده جان می خراشی














تمامش باید که باشم














باید که باشم
















چه مضحک است مرگ










به




































































































همان






















































































































































































































هااااااااااااااااااااااااااااااااااااای













































































این کابوس تا کی دوام دارد

دیگر نمی فریبدم سوزش تن باد بر لب هام

کرختی برف بر پوستم





هر چقدر هم که زور بزنم


یا که نزنم که نزنم



























مرگ مگر جز پاره ای از همین قفس است؟