هوا را بر خویش می فشارم و بغض بر بغض گره می خورد
می شکفند به خنده تماشای لبخندت را
_با دو پاره از وحشی ترین وقت قلب من_






هاااخ

که دو پاره از قلب من است این
سرخ و آتشین
آرمیده بر دندان هات


دو پاره از قلب من است این
تپنده از تنین هر آوات
در سایه شب و رخنه ی خورشید
پاره های مس و صبح
که بر چهره دوانده ای چون هزار گردبادک وحشی






هااااااه





پاره های قلب من است این
سنگ گداخته بر دهانه آتشفشان
سرخ و کبود و بی تاب


که هوا را می بلعند
در خواب
جای لب هام









بیست و دو اردیبهشت هشتاد و هفت